مقام عشق

---

وقتی که صحبت از کلام مقدس عشق به میون میاد نظرات متعددی جلوگر میشه و صحبت در این باره بسیاره. توی تمام گفته‌هایی که میشه در برابر این سه واژه‌ی پر معنا داشت٬ مقام عشق کجاست؟
عشق شیرینه و پرحلاو۰ت و وقتی شخصی به اطلاح عاشق میشه٬ این شرینی از عمق جانش شروع به جوشیدن میکنه. در یک رابطه‌ی معمولی که اصطلاحا آنرا رابطه‌ی عاشقانه می‌نامیم٬ شیرینی عشق در حال رفت و آمده. گاهی شیرین است و گاهی تلخ. رابطه‌ی عاشقانه٬ ضرب آهنگی‌ست بین شیرینی و تلخی. رابطه‌ی عاشقانه٬ رابطه‌ای آمیخته به عشقه و نفرت. اما آیا این همان جایگاه مقدس عشقه؟ باید سر تا پا عشق شد. یعنی رابطه جای خود را به مقام عشق بده. در این صورت٬ عشق حال و حالت و سرشت و سرنوشت انسان میشه. در مقام عشق٬ تلخی هیچگاه بوجود نمیآد. پرنده می‌میره اما پرواز به جای میمونه.
عشق معمولی فقط نقشی از عشقه. چنین نقشی سیراب نمیکنه٬ بلکه بر تشنگی می‌افزاید. چنین عشقی٬ رضایت خاطر در بر نخواهد داشت٬ بلکه همیشه در آن صحبت از نارضایتیست. زیرا نقش‌ها میآیند و می روند و دوامی ندارند. نوری میتابه و تاریکی جایگزین میشه و در این حال فقط انسان برای مدتی کوتاه در پرتو این بارقه قرار میگیره و برای لحظه‌ای تجربه‌ای ناب اما ناپایدار خواهد داشت. شبنمی که بر لبان انسان مینشینه و انسان در طلب چشمه و رود و اقیانوس‌ست.
برای رسیدن به مقام عشق باید از رابطه‌ی عاشقانه گذشت و از عاشق بودن گذشت و سراپا عشق شد. یعنی نه عاشق بود و نه معشوق تنها عشق بود. عشقی همیشگی و ماندگار و ابدی.


به امید روزی که همه از عشق باشیم.