تسلیم در زندگی

---

توی دنیای به این بزرگی انسانها به دو گروه تقسیم میشن:
یک دسته کسانی هستند که در مقابل حوادثی که اتفاق می‌افته مقاومت می‌کنن و دسته‌ی دوم افرادی که در برابر زندگی تسلیم هستند. اکثریت با کسانی‌ست که مقاومت میکنن٬‌ این افراد همیشه احساس یاس و ناامیدی و شوربختی دارن.
آدم‌های اندکی یافت میشن٬‌ که شجاعت تسلیم شدن در برابر حادث شدگی رو داشته باشن. تسلیم شدن نه به معنای نداشتن قدرت و اقتدار بلکه به مفهوم سر فرودآوردن در برابر ذات اقدس الهی‌ست. چنین تسلیمی جسارت طلب میکنه٬‌ اعتماد به نفس فوق‌العاده‌ای رو در وجود انسان به نمایش می‌گذاره. انسان ضعیف‌النفس هرگز قادر به چنین حرکت لطیفی نخواهد بود.
اونهایی که از نوعی حقارت رنج می‌برن٬‌ کسانی که احساس ضعف میکنن٬ به دلیل ترس موجود در وجودشون در برابر زندگی مقاومت میکنن. چرا که خوب میدونن اگه تسلیم بشن در زندگی گم خواهند شد.
کسی که از موهبت اعتماد درون برخوردار باشه٬ تسلیم محض حادث شدگی می‌شن و چنین تسلیمی یعنی پذیرش ایزد در دل٬‌ یعنی فراهم آوردن بستر مناسب برای حضور یگانه‌ی هستی‌بخش.
‌حوادث و اتفاقاتی که گاهی ما اونها رو ناگوار می‌پنداریم٬‌ بخشی از زندگی ما هستن که در زمان خلقت رخ دادن و ما امروز شاهد نمایش زیبای اون هستیم.
شما٬‌ من و هر عزیزی که در زندگیمون داریم٬ توان حس رهایی در زندگی رو به زیبایی تجربه کنیم و این آزادی متاعی‌ست که فقط به بهای پذیرش خواست ایزد و تسلیم بودن به دست میآد. 
هر چند این صحبت می‌تونه برداشت‌های متفاوتی داشته باشه و شاید برخی از ما به این نتیجه برسیم که باید دست روی دست بگذاریم تا جریان زندگی کشتی زیوش ما رو به هر کجا که اراده میکنه٬ با خود ببره. اما نه.  
هدف رو مشخص میکنیم. برای رسیدن به هدف برنامه‌ریزی می‌کنیم و سپس گامها رو بر می‌داریم اما اگه اتفاقی مانع از بروز رسیدن به خواسته شد٬ می‌پذیریم که باید تلاش دیگری در مسیری دیگر آغاز کنیم. 


شادیتون فزون و مراقب خودتون باشین