رویارویی با رنجها

---

ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل 
تو چه دانی که پس پرده چه خوب است و چه زشت 
 همه کس طالب یار است چه هشیار و چه مست 
همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت  

با یک درود دوباره
امشب وقتی با شباهنگ عزیزم بانوی مهرم و هم نفس همیشگیم ( پایه گذار وبلاگ حدیث دل ) صحبت می کردم، با وجود تمام احساسی که گاهی از تلخی سخن میگفت اما انرژی قشنگی دریافت کردم. انرژی که از سخنان این بانوی بزرگ بیانگر طلوعی دوباره بود و همین امر باعث شد که خدمت شما نازنینانم بیام و این حس زیبا را با هم قسمت کنیم.
تولد شبیه مرگه، اما تولد، ارزش مردن را داره. از اعماق تیره ی مرگه که صبحی روشن طلوع میکنه، خورشید تازه ای سر بیرون می آره. اگه غلظت تاریکی را خوب حس کنیم، سپیده دمان، زیاد دور نیست. هنگامی که رنج ها از حد درد می گذرن، سعادت خود بخود نمایانگر میشه. هرگز تلاش نکنیم تا از رنج ها فرار کنیم، رنجها، میعادگاه ما با لطافته. از آنها نباید اجتناب کرد، از میانشون باید عبور کرد. دور زدن رنجها چاره ی کار نیست. باید از میان رنج ها گذشت و در آن سوخت اما هیچ چیز توان نابود کردن ما را نداره. تنها چیزی که در این میون میسوزه و نابود میشه، خرت و پرت های بیهوده ایه که جمعشون کردیم. اون چیزی که می سوزه و نابود میشه، من و شما نیستیم، بلکه با این سوخت، بی مرگی خود را تجربه میکنیم. با گذر آگاهانه از میون مرگ، رمز حیات نامیرا و جاودانه را درک خواهیم نمود.
بنابراین اولین گام، گذر از میانه ی رنج هاست. بگذاریم اون چیزهایی که در وجودمون گره خورده، باز بشه و خودشو نشون بده. هیچ چیز نباید سرکوب بشه، این گونه است که میشه از اونها رها شد. هیچ وقت نازپروران تنعم به رستگاری راه پیدا نمی کنن. عاشقی شیوه ی رندان بلاکشه. اگه ما در کنار رود هستیم، اگه از برج عاج نفسانیات خود فرود نمی یایم و آبی نمی نوشیم، همیشه تشنه می مونیم. رودخانه را نباید سرزنش کرد. رودخانه همواره بوده و هست، این ما هستیم که زیر بار سنگین نفس گرفتار شدیم.
باید بار دیگه مرد تا از نو تولد یافت. تولدی سرشار از زیبایی و عشق
به امید چنین تولدی