ذهن

---

امروز میخوام از یک حکایت شروع کنم:
مردی روستایی زیاد به مسافرت می‌رفت و بیشتر مسافرت‌های خودش رو با قطار انجام می‌داد. در کوپه‌ی خود٬ برای اینکه بار قطار سنگین نشه٬ چمدانش رو روی سرش میگذاشت. و می‌گفت: «من فقط برای خودم بلیط تهیه کردم٬ برای بارم که پولی نپرداختم!» بنابراین٬ چمدانش رو روی سرش میگذاشت! قطار٬ او و چمدانش رو با هم حمل می‌کرد. چه چمدان را روی سر می‌گذاشت و چه بر روی زمین برای قطار که در حال رفتن بود فرقی نمی‌کرد. 

ذهن همان به سر گرفتن غیر ضروری چمدان است. برای هستی فرقی نمی‌کنه که ما بار ذهن رو زمین بگذاریم٬‌ یا با خود حمل کنیم. همه‌ی هستی٬ بی حضور این ذهن و بی‌اتکا به آن٬ هست. 

اگر بتوانیم فقط برای چند دقیقه٬ حتی چند لحظه اون رو زمین بگذاریم همه‌ی وجود پدیدار میشه. وارد قلمروی دیگه خواهیم شد؛ قلمرو بی‌وزنی. بی‌وزنی٬ شاخ و برگ‌هایش رو در هوا گسترش می‌ده و ریشه‌هایش رو در زمین محکم می‌کنه. زمین و آسمان٬ دو صورت از ظهور و تجلی یک حیقیقت‌اند. حقیقتی که یگانه و بسیطه و همه چیز و همه کس رو در بر میگیره.
این خود ما هستیم که باید ریشه‌ها و بالها را بخواهیم.

مراقب خودتون باشین