عشق ورزیدن

---

ما با شکستن های دل معنا گرفتیم                            
در قلب یاران صمیمی جا گرفتیم
فصلی که باغ دوستی یک دار کم داشت                      
ما در حریم مهرورزان جا گرفتیم
خشکیده در دشت کویری مانده بودیم                         
با غیرت ایام سر بالا گرفیتم
وقتی برای سوختن دادن پاداش                                 
ما یک نشان ساختن٬ تنها گرفتیم
میخانه را بستند و مستان را گرفتند                             
ما جام آبی از لب دریا گرفتیم
در برزخ تردیدها سرگشته بودیم                                  
آنک مدد از مکتب یا حق گرفتیم
دلدادگی را تا به ما استاد آموخت                                 
در باور پردیسیان ماوا گرفتیم

بارها و بارها از افرادی که در مورد عشق موعظه میکنن شنیدیم که میگن: «عشق بورزید». اما این جمله جمله‌ی کاملی نیست. چرا که وقتی دلی هنوز دارای زنگاره٬ وقتی هنوز تیره و کدره٬ وقتی هنوز این دل نقاط مبهمی از تاریکی داره٬ چطور میتونه ماوای عشق و عشق ورزیدن باشه؟ چنین عشقی از بستر نفرت برخاسته و پیشاپیش به سم کینه آغشته شده. به همین خاطر نیز برخی معتقدند که پایان عشق نفرته٬ چرا که این افراد هیچگاه خود رو برای ورود عشق آماده نساختن و بدون هیچ غبار روبی درب دل رو به روی عشق گشودن و چنین ورودی به چنین عاقبتی دچار میشه.  این ضعف عشق نیست بلکه مشکل از ماست.
 
در پناه معبد عشق