انواع عشق

کوتاهی های نیوشای سخن با بزرگیهای دوستانش رنگی زیبا به خود میگیره ... از اینکه کمتر زمانی به دست میاد که بتونم جبران محبت‌ها و همراهی‌های شما عزیزان رو داشته باشم پوزش میخوام ... امروز یک روز زیباست که جا داره از عشق صحبت کنیم و محک آزمایش رو به دستان خودمون بسپاریم زمانی که از این واژه مقدس استفاده میکنیم آیا در جایگاه چنین قداستی قرار داریم یا نی

سه نوع عشق وجود دارد :

اولین نوع عشق معطوف به غرض است. فردی زیبا را میبینیم . با وقار و با اندامی متناسب. از دیدنش هیجان زده میشویم و فکر میکنیم عاشق شده ایم. ما واقعا صاحب ان حس نیستیم، عشق از بیرون حادث شده. این عشقی است که به آن شهوت میگوییم و فکر و ذکرمان این است که چه طوری این شی زیبا را متعلق به خود مان کنیم. چگونه این شی زیبا را استثمارش کنیم و چگونه ان را تصاحب نماییم. به یاد داشته باشیم که که اگر این فرد زیباست فقط برای ما زیبا نیست بلکه برای دیگران هم زیباست . بنابراین خیلی از انسانها عاشق زیبایی او میشوند. با این عشق رشک و حسد و رقابت زیاد و تمام چیزهای زشتی که همراه عشق یا به اصلاح عشق می آید سر بر می آورد. شروع میکنیم به تصاحب و به این ترتیب آن فرد را نابود میکنیم. از دادن ازادی امتناع میکنیم. در حالیکه آن فرد زیبا بود زیرا آزاد بود. آزادی جزیی از زیبایی است. اگر عاشق فردی که ازاد بوده در واقع ما عاشق آن آزادی شده ایم.  ولی حالا او را داخل چهار دیواری خانه تمام امکانات ازادی او را ویران میکنیم، در عین حال زیبایی او را هم ویران ساخته ایم و ناگهان در می یابیم که عاشق چنین فردی نیستیم و شروع میکنید به دنبال دیگری گشتن و متوجه نمیشویم که چه اتفاقی افتاده است. این اولین نوع عشق است. عشقی که نه مهم است و نه ارزشی دارد.

دومین نوع عشق این است که عرض دیگر مهم نیست، خود فعل عشق مهم میشود: ماییم که عاشقیم. ماییم که عشق به دیگری ارزانی  میداریم. وقتی که عاشق میشویم عشقی از نوع دوم،  شور و شعفی بیش از عشق نوع اول احساس میکنیم. چون این نوع عشق میداند که چگونه آزادی معشوق را محفوظ نگه دارد. عشق یعنی هدیه هر آنچه زیباست به معشوق. اگر زن یا مردی را دوست میداریم  اولین هدیه ای که به او میدهیم آزادی است. این نوع عشق بر ضد ازادی نیست و تملک طلب هم نیست. این نوع عشق بیشتر خاصیت دوستی دارد تا شهوت و برای روح ما غنا بخش است. در نوع اول غرض یکی است و خواستارآن بسیار -  در نوع دوم موضوع یکی است و در جهات مختلف جاری میشود: نثار کردن عشق در جهات بسیار به مردم بسیار. هرچه بیشتر عشق بورزیم بیشتر رشد میکنیم. اگر عاشق یک نفر باشیم عشق غنی نیست. اگر عاشق دو نفر باشیم عشق ما دو برابر غنی است.  اگر عاشق خیلی ها باشیم یا عاشق کل بشر یا حتی حیوانات و حتی درختان  به این طریق عشق ما گسترش پیدا میکند و به همان اندازه خود ما گسترش می یابیم. وقتی فردی به این مرحله برسد که بر هر چه موجود است عشق بورزد، عشقش دیگر مشروط نخواهد بود. ولی عشق به نوع دوم ختم نمیشود و نوع سومی هم دارد:

وقتی غرض و موضوع ناپدید بشوند عشق سوم پدید می آید . دراولی غرض مهم بود و در دومی موضوع  ولی در سومی تعالی مهم است. در سومی حقیقت را به غرض یا موضوع تجزیه نمیکنیم:  به عاشق و معشوق. تمام تجزیه و تقسیمها به وحدت میرسند و فقط عشق باقی میماند و بس. تا قسمت دوم فقط ما عاشقیم و چیزی مثل مرز ما را در محدوده نگه میدارد - با سومی تمام تعریف و تبیین ها ناپدید میشوند. عشق باقی میماند نه ما. این همان چیزی است که عیسی مسیح به ان اشاره میکند و میگوید "خدا عشق است". عاشق به سادگی عشق است . عمل نیست بلکه ذات شخص است. اینطوری نیست که صبح عاشق باشید و بعد از ظهر فارغ .

عشق نوع اول از طرف مقابل شیی میسازد: زن من - فرزند من  و با همین تملک و تعلق روح طرف مقابل را میکشد. در نوع دوم طرف مقابل,  انسان تلقی میشود و مورد احترام است. چگونه میتوان کسی را که مورد احترام است تملک و تصاحب کرد. ولی اصلا با مقام بلند عشق سوم قابل مقایسه نیت زیرا آنجا هیچ دوگانگی وجود ندارد .فقط وحدت است. عمق است و بس. پس نگران نباشیم از اینکه خودمان را ببازیم چون خود را باختن تنها راه رسیدن به خود است

 در پناه معبد عشق