ماهیت ارتباطات فردی

در بسیاری از مقاطع کمتر به ماهیت، نقش و چرایی اجزای تشکیل دهنده ی روابطمون توجه میکنیم

آیا تا بحال شده که یک لحظه درباره ی ماهیت "دوستی" بی اندیشیم؟

به طور مثال من و شما ادعا میکنیم که یکدیگه رو دوست داریم و به این این دوستی قسم میخوریم. حال از امروز به هر علتی از علل، شما دوستی تونو از من دریغ میکنین؛ دیگه ابراز دوستی نسبت به من ندارین. خب،

- چرا من دوستیم رو از شما دریغ میکنم؟

- با زوال دوستی شما، چی به سر دوستی من نسبت به شما اومده؟

- آیا معنای کار من این نیست که از اول هم شما رو دوست نداشتم؟

- و ابراز دوستی نسبت به شما فقط تمهید و وسیله ای بوده برای جلب دوستی شما؟

- آیا باطن من نمیگفته، به شرطی من شما رو دوست دارم که شما هم منو دوست داشته باشین؟

- در این رابطه خود "من" مطرح بودم یا "شما" ؟

اگه در دوستی من راستی و اصالت وجود داشته باشه هیچ چیز نمیتونه اونو زایل کنه.

علت این که شما در ماهیت دوستی من چون و چرایی نمیکنین اینه که خودتون هم وضع مشابه منو دارین؛ اگه شما نسبت به دوستی من تردید کنین باید نسبت به دوستی خودتون هم تردید کنین. بنابراین به جای تامل در ماهیت چنین دوستی و انگیزه و نقش اون میکوشین تا در ستایش چشم بسته ی آن از من سبقت بگیرین.

یادمون باشه که از روابط احساسیمون کارابزار نسازیم. اون چیزی که به تداوم و پاکی هر ارتباطی درخشش و ثبات میبخشه خلوصیه که در دل اون ارتباط نهفته است ... این خلوص رو تنها خودمون میتونین به راستی توی وجودمون جستجو کنیم و نظاره گر باشیم.

 

در پناه معبد عشق