پذیرش آرامش

---

من طربم٬ طرب منم٬ زهره زند نوای من
عشق میان عاشقان٬ شیوه کند برای من
« مولانا»

درود به همدلان و عزیزانم ضمن تبریک روز ۲۹ بهمن روز عشق در ایران باستان ٬ سپاس فراوانم نثار تمامی یاری‌گرانم باد که با گل‌واژه‌های‌ دل‌انگیزشون بهترین راهنما و همراه هستند.

تا به حال حتما به این نکته پی بردین که همه‌ی انسانها‌ به نوعی در طلب آرامش هستند و برخی نیز به نوعی از اون دست پیدا میکنن اما این آرامش فقط لایه‌ای نازک به دورشون میکشه. آنقدر نازک که حتی به اندازه‌ی پوست بدن هم ضخامت نداره. کافی‌ست خراشی بر اون بیندازیم٬‌ همه‌ی آرامش بر باد خواهد رفت و هم‌آهنگی وجود از بین می‌روه.
چنین آرامشی به نقابی بر چهره‌ شبیهه٬ ساختگی‌ست و نقشی بیش نخواهد بود.
حقیقت همواره از فراسو می‌آد. ما قادر به تولید اون نیستیم٬ زیبایی اون هم در همین نکته نهفته‌ست.
بنابراین بخاطر داشته باشیم که در جستجوی آرامش نباشیم٬‌ بلکه در طلب تخلیه‌ درون باشیم. با خالی کردن خود٬‌ آماده‌ی دریافت حقیقت می‌شیم؛ حقیقت همیشه می‌آد و همواره در راه است. هرگاه درونی را خالی از رنگ و خواسته و اندیشه و مهمتر از همه منیت ببینه٬ بی‌درنگ آن را سرشار خواهد کرد.


آرامشی مانا برای همه‌ی عزیزان آرزومندم