معجزه ی زندگی

---

سایه‌ی او را دیده‌اید

صدای او شنیده‌اید

او را که در من زندگی‌ست

در من همیشه ماندنی‌ست

آیا از او شنیده‌اید

او را به جایی دیده‌اید

او را که با من آشناست

در خلوتم اوج صداست

مهربانانم درود

با بخشی از شعر محبوبم آغاز میکنم و اینکه دور بودن از این جمع لطیف برام سخته بوده و هست اما از اینکه عزیزانی چون شما در همسایگی دارم به خودم میبالم. کوتاهی من رو در پاسخ دادن به محبت‌هاتون بپذیرین. گاهی با کمبود زمان مواجه میشم و گاهی هم … به هر حال خوشحالم که بار دیگه این سعادت رو دارم که برای عرض ادب خدمت برسم. و اما هیچ دقت کردیم که ما انسانها همیشه به دنبال دیگری بودن در تلاشیم ؟

بزرگترین معجزه‌ی زندگی، اونه که آدمی معمولی باشیم. نفس همواره سعی داره که از ما آدمی فوق‌العاده بسازه. نفس می‌خواد ما کسی باشیم؛ کسی که چشم‌ها را به خود جلب می‌کنه و همه رو مات و مبهوت خودش می‌سازه. بعضی‌ها به این خواسته‌ی نفس از طریق ثروت پاسخ می‌گن و بقول خودشون کسی می‌شن. بعضی‌ها به این خواسته از طریق قدرت و پست و مقام پاسخ می‌دن و کسی می‌شن. عده‌ای به این خواسته‌ی نفس از طریق انباشتن اطلاعاتی عظیم در حافظه‌ی خود پاسخ می‌دن و کسی میشن. بعضی‌ها خود رو انسانی وارسته و صاحب کمالات معنوی معرفی می‌کنن و کسی میشن. همه می‌خوان کسی باشند؛ کسی که مثل هیچ‌کس نیست. کسی نمی‌تونه معمولی بودن رو تحمل کنه به همین علت همه بنده‌ی تعریف و تمجید و تحسین دیگرانن. بدین‌سان همه ضعیف‌اند و محتاج. بدین‌سان همه در اوج ثروت و قدرت و اعتبار، در حضیض ذلت و نیاز و وابستگی دست و پا می‌زنن.

معجزه اون نیست که در هوا بپریم و یا از این سوی رودخونه به روی کاغذی در اون سوی رودخونه چیزی بنویسیم، معجزه اونه که به چنان سطحی از قدرتی دست پیدا کنیم، که بتونیم معمولی بودن خود رو با طیب خاطر بپذیریم. اون وقت دیگه طالب تحسین و تمجید خلق نیستیم. اون زمان هستیم و گویی نیستیم.. اون لحظه بی‌نیاز از هر نیاز خواهیم بود.

به امید دست یافتن به چنین باوری