نغمه‌ی زندگی

---

اول از هر کلام درود می‌فرستم به تمام عزیزانی که همراه بوده و هستن و سپاس‌گوی همه‌ی نازنینانی هستم که با انتقادات ارزنده و بجاشون و همچینین با مهر و عطوفتشون دل‌گرمی حضور در همسایگی بهترین خوبان رو به من هدیه کردند.

اینبار صحبت از تشبیه انسان به اون‌چیزیه که در حقیقت زندگی موج میزنه.

انسان همانند آلات موسیقی‌ست. اگه ندونیم چگونه این ساز یا ساز‌ها را بنوازیم،‌ زندگی شبیه به داستانی میشه که دیوانه‌ای اون رو نوشته باشه، پر سر و صدا و سرشار از مهملات. آشوبی میشه بی‌معنا و انباشته از پرت و پلا. اما اگه بدونیم چگونه این سازها رو بنوازیم، اونوقت سرمستی و جذبه‌ای عظیم پدید میاد. اگه کسی بدونه چگونه این سازها رو در هم آهنگی کامل بنوازه،‌ارکستری به وجود میاد، از خویشتن خویش که دارای بهترین هارمونیه. فقط این هارمونی شایستگی پیشکش‌ شدن به محضر خداوند رو داره. این کار، سهل و آسونه زیرا حقیقت وجود ماست.

انسان اومده تا نغمه‌ساز باشه، تا نغمه‌ی دل انگیز پراکنده کنه. فراموش نکنیم که تولد زندگی نیست. تولد فقط به ما این امکان رو میده که زنده باشیم یا زنده نباشیم. اگه از این امکان به خوبی استفاده کنیم، میتونیم به زندگی برسیم. در غیر اینصورت فقط در ملالت خواهیم بود و رقصی در پاها نخواهیم داشت و نغمه‌ای دلانگیز در دل نخواهیم ساخت.

درختان می‌تونن گل‌ها و رایحه‌ی خود رو تقدیم کنن، پرندگان می‌تونن آواز خوش خود رو تقدیم کنن، طاووس نیز رقص خود رو پیشکش میکنه لیکن انسان ارزشی در اختیار داره که موجودات دیگه فاقد اون هستن و اون نغمه‌ی آگاهی‌ست.

به امید عاشقانه زیستن و به زیبای نواختن نغمه‌ی دلانگیز زندگی

در پناه معبد عشق