هدیه عشق (۲)‌

---

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور ازین بیخبری رنج مبر هیچ مگو
دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو
گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو
من به گوش تو سخنهای نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد 
در ره دل چه لطیف است سفر هیچ مگو
گفتم ای دل چه مه ست این دل اشارت می کرد 
که نه اندازه ی تست این بگذر هیچ مگو
گفتم این روی فرشته ست عجب یا بشر است
گفت این غیر فرشته است و بشر هیچ مگو
گفتم این چیست بگو زیر و زیر خواهم شد
گفت می باش چنین زیر و زیر هیچ مگو
گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست
گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو

با درودی دوباره خدمت نازنینانم

در پست قبلی اشاره شد به حضور عشق زمانی که بدون هیچ چشمداشتی در وجودمون جاری و پویا میشه صرفا بخاطر خود عشق. در چنین حالتی زندگی به این سبب معنا پیدا میکنه و اهمیتش جلوه گر میشه و از حالت روزمرگی خارج می شه. هر چیز معمولی دیگه برای شخص معمولی نیست بلکه تلالویی فوق العاده پیدا میکنه. وقتی به شاخه گلی می رسیم در پوست خود نمی گنجیم می لرزیم و می رقصیم. غروب خورشید را می بینیم و حسی آمیخته با نیایش پیدا میکنیم. پرنده ای رو در پرواز مشاهده میکنیم و اشک در چشمانمان حلقه میزنه.
این احساس هر روز در عمیق و عمیقتر میشه تا این که ناگهان متوجه میشیم که دیگه از ما در ما نشانی نیست. ما محو شده ایم و به جای ما روشنایی نشسته. نوری الهی نوری همچون آبشار سرازیر میشه. این امر نشانه ی قطعی در راه بودنه. هنگامی که هستی و در عین حال نیستی به مقصد رسیده ایم .مقامی که دیگه نمیشه در اون ادعا کرد "من هستم" در حالی که برای نخستین بار هستی پیدا کرده ایم.

در پناه معبد عشق

همیشه دوستتون دارم