سلطنت عشق

---

درود به همراهان نیوشای سخن

یک بیت گیسوی عزیز نوشتن که همیشه  حس قشنگی از خوندنش بهم میده

"در ازل پرتو حسنت به تجلی دم زد ... عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد "

تنها عشقه که ملک جاویدان می‌بخشه. ملک و سلطنت واقعی، سلطنت عشقه. سلطنتی که پایه‌های تخت اون در درون خود ما استواره. در سلطنت دروغین، شما به دیگران حکم می‌رونین ولی در سلطنت واقعی، شما سلطان خویشین. ارباب خویش بودن، و برده‌ی میل قدرت و شهوت ریاست نبودن، شان و شکوهیه که نصیب افکار زودگذر نمیشه. امیال و خواسته‌ها جایگاه خودشون رو دارن طرد کامل اونها گفته‌ی عشق نیست، اما خواسته‌ها رو نباید خدای خویش ساخت تا جایی که برده‌ی اونها شد. ارباب شما هستین، امیال و خواهش‌ها خادم خواهند بود. خدمت اونها می‌تونه زندگی رو غنی‌تر کنه اما ریاست اونها زندگی رو به تباهی میکشونه.

این تنها معجزه‌ی عشقه و فقط از عهده‌ی اون بر میآد. باید خود را حقیقتا دوست داشت. چرا که وقتی خود رو به واقع دوست بدارین، هرگز خودتون رو ارزون نمی‌فروشین. اگر خود رو حقیقتا دوست داشته باشین، هرگز حاضر نخواین شد که آجری باشین تا دیگران با شما کاخ هوس خودشون رو بالا ببرن. اگه خودتون رو حقیقتا دوست داشته باشین، دیگه عمله‌ی خطا و خیانت و دروغ و زشتی نمی‌شین. اگه حقیقتا خودتون رو دوست داشته باشین، دیگه قطره‌ای نمی‌شین تا تبخیرتون کنن،‌ همه دریا میشین و تن جهان و دل جان و جان شما جان جهان.

اگه خودتون رو واقعا دوست داشته باشین، همه رو دوست خواهید داشت. عشق تنها سپریه که در برابر ضربه‌های مهلک تاب میاره. این جمله رو خوب به خاطر داشته باشیم که عشق تنها سپری خواهد بود که در برابر مشکلات ما را حفظ خواهد کرد.

عشقی مانا براتون آرزو میکنم