نوعی نقاشی
سایه ی گلها، روی کرکره ی پنجره م افتاد، آفتاب در شرف غروب کردنه. بارها به تشکیل سایه ها فکر کرده م، آیا سایه ها نوعی نقاشی هستند؟
برای اینکه تصویر یک شئ رو بکشم، ساعتها تلاش کردم اما اون چیزی که بر روی کاغذ کشیده شد، شباهت زیادی به شئ نداشت. ولی وقتی خود شئ رو در مقابل نور گرفتم، فورا سایه اش رو درست بشکل خودش دیدم، تشکیل سایه در چند هزارم ثانیه انجام شد.
برام عجیبه، گاهی ناگهان دنیایی که سالها در اون زیستم، بنظرم عجیب و بیگانه میاد، چند میلیون آدم تا امروز به عجایب این زمین فکر کردن؟
سایه، نور، مرگ، قبل از تولد، آفرینش، سرنوشت، خوابها، گیاهان و حیوانات!
اینهمه نوشتار!
اینهمه کتاب!
بازم ساخت سایه مجهوله، بازم معمای خواب گشوده نشده و بازم پیچیدگی بدن انسان در جستجو ه
دنیای قبل از تولد و بعد از مرگ همچنان مجهول مونده.
ما حتی خودمون رو نشناختیم، چه کسی میدوند که منظور از خلقت چیه؟
اسمشو فلسفه میذارن. آیا سایه ها کار نقاش توانایی چون نور نیستن؟ اونهم بدون صرف زمان، بدون داشتن مکان و جسم؟
سایه ها میآنو میرن و وجودشون و حیاتشون به وجود نور وابسته است، ولی نور چیه؟
از کجا می یاد؟
آیا در سایه ها حیاتهای موجودن؟ همونطور که در بدن ما حیاتهای بیشماری وجود دارن؟
در نور چی؟
آیا همه ی اون چیزایی که در دنیا هست، درونشون رو میشناسیم یا دیدیم؟
تئوریها نوشته میشن و بعد خط میخورن.
آفتاب میره که غروب کنه، سایه ها گسترده تر و بلندتر شدن و نیز سرتاسر کرکره را پوشوند.
در پناه معبد عشق
*پیشنهادی دلپذیر یک : آشپزی در سایت پارس پلانت *
*پیشنهادی دلپذیر دو : نقد فیلم در سایت پارس پلانت *
*پیشنهادی دلپذیر سه : موزیک های روز در سایت پارس پلانت *
*پیشنهادی دلپذیر چهار : حکایت کوزه و سقا در سایت پارس پلانت *
*پیشنهادی دلپذیر پنج : راستی، چرا، چگونـــه در سایت پارس پلانت *
برآورده شدن آرزو
ای کاش آرزوهای بزرگ تو
در دستان کوچک من بود
تا به تمامی آنرا به تو می بخشیدم
به دستانت نگاه کن ...
آرزوهای کوچک من در دستان بزرگ و پر سخاوت توست
چه هراسان می‌گریزی ؟!
در پناه معبد عشق
ماهیت ارتباطات فردی
در بسیاری از مقاطع کمتر به ماهیت، نقش و چرایی اجزای تشکیل دهنده ی روابطمون توجه میکنیم
آیا تا بحال شده که یک لحظه درباره ی ماهیت "دوستی" بی اندیشیم؟
به طور مثال من و شما ادعا میکنیم که یکدیگه رو دوست داریم و به این این دوستی قسم میخوریم. حال از امروز به هر علتی از علل، شما دوستی تونو از من دریغ میکنین؛ دیگه ابراز دوستی نسبت به من ندارین. خب،
- چرا من دوستیم رو از شما دریغ میکنم؟
- با زوال دوستی شما، چی به سر دوستی من نسبت به شما اومده؟
- آیا معنای کار من این نیست که از اول هم شما رو دوست نداشتم؟
- و ابراز دوستی نسبت به شما فقط تمهید و وسیله ای بوده برای جلب دوستی شما؟
- آیا باطن من نمیگفته، به شرطی من شما رو دوست دارم که شما هم منو دوست داشته باشین؟
- در این رابطه خود "من" مطرح بودم یا "شما" ؟
اگه در دوستی من راستی و اصالت وجود داشته باشه هیچ چیز نمیتونه اونو زایل کنه.
علت این که شما در ماهیت دوستی من چون و چرایی نمیکنین اینه که خودتون هم وضع مشابه منو دارین؛ اگه شما نسبت به دوستی من تردید کنین باید نسبت به دوستی خودتون هم تردید کنین. بنابراین به جای تامل در ماهیت چنین دوستی و انگیزه و نقش اون میکوشین تا در ستایش چشم بسته ی آن از من سبقت بگیرین.
یادمون باشه که از روابط احساسیمون کارابزار نسازیم. اون چیزی که به تداوم و پاکی هر ارتباطی درخشش و ثبات میبخشه خلوصیه که در دل اون ارتباط نهفته است ... این خلوص رو تنها خودمون میتونین به راستی توی وجودمون جستجو کنیم و نظاره گر باشیم.
در پناه معبد عشق